Faraon. Tom II

Rozumiem teraz czemu Prusa uznawano za geniusza.

Faraon to nie zwykła powieść przygodowa, a przenikliwa analiza mechanizmów kształtujących politykę i życie społeczne. Dystans władzy, stopniowa alienacja wewnętrznych kręgów rządzących, waga informacji w polityce, krótkowzroczność i chwiejność społeczeństwa, skostnienie środowisk politycznych (reprezentowane przez Mefresa),a nade wszystko inercja biurokracji. To wszystko zjawiska ponadczasowe, które każdemu mężowi stanu stoją na przeszkodzie. Tu dodatkowo mąż stanu jest porywczym głupcem, co stwarza okazję do lepszego ukazania wszystkich tych zjawisk. Koniec końców przekonujemy się, że walka o władzę jest czysto personalna, a różne administracje prowadzą podobną politykę - jedynie zmieniając narrację. Największy wpływ na życie państwa mają nie liderzy stronnictw politycznych a Ci którzy nie mają wcale ambicji do sprawowania władzy (Pentuer i Menes). Ci też najbardziej cierpią, nawet jeśli duża część ich marzeń zostaje zrealizowana.

Najciekawszym wnioskiem jednak jest to, o czym Kissinger nadal pisze sto lat po Bolesławie Prusie i co nadal brzmi odkrywczo! Otóż Ramzes pomimo licznych wad nie musiałby być złym władcą. Wielu wielkich polityków było prywatnie ludźmi małymi. A jednak jego największym przewinieniem było to, że trafił na zły dla siebie moment. Męża stanu poznajemy po tym, że trafnie odczytuje rzeczywistość w której przyszło mu działać i swoimi talentami wpasowuje się w wyzwania epoki. Churchill był wielkim przywódcą wojennym, ale w czasach pokoju działał z mieszanym skutkiem. Wilson stworzył wizję polityki zagranicznej, która zdominowała politykę zagraniczną USA na następnych sto lat, ale podczas jego rządów Ameryka była jeszcze niegotowa na tę śmiałą wizję. Reagan nie odniósłby takiego sukcesu 5 lat wcześniej, zanim jego kraj był gotów na duchowe odrodzenie po traumie Wietnamu. Tak samo Richelieu, Bismarck, czy trochę bliżej nas Kazimierz Wielki trafili na swój czas.

Wszystkie te obserwacje podane są w prawdziwie sensacyjnej oprawie, w dodatku ubranej w fenomenalne jak na ówczesne czasy rozeznanie w nowoczesnej Egiptologii. Powieść ta nie tylko sprytnie dekoduje wspomniane wcześniej mechanizmy, ale robi to dostarczając wielu emocji i wspaniałej rozrywki. Gdybym miał wybrać polskie klasyki literatury, które nadają się na eksport, zdecydowanie Faraon znalazłby się w czołówce.

Rozumiem teraz czemu Prusa uznawano za geniusza.

Faraon to nie zwykła powieść przygodowa, a przenikliwa analiza mechanizmów kształtujących politykę i życie społeczne. Dystans władzy, stopniowa alienacja wewnętrznych kręgów rządzących, waga informacji w polityce, krótkowzroczność i chwiejność społeczeństwa, skostnienie środowisk politycznych (reprezentowane przez Mefresa),...

Bolesław Prus ciekawym wstępem potrafi wzbudzić zainteresowanie książką. Jednak powieść zawiera dużo błędów, dlatego nie może być źródłem historycznym. Faraoni Ramzes XII i jego syn Ramzes XIII to postacie fikcyjne. Według mnie Ramzes XIII i jego żydowska nałożnica Sara (oraz niektórzy inni bohaterowie) są jakby wyrwani ze współczesności (czyli z wieków od XIX do XXI naszej ery) i osadzeni w starożytnym Egipcie, ale... tok ich myślenia tam nie pasuje. Podobnie sytuacje z ich udziałem też mają na sobie piętno współczesności. Często akcja jest naiwna, zdarzają się nadprzyrodzone sytuacje (jak podczas seansów spirytystycznych). Niestety, ale "Faraon" nie przypada mi do gustu.

Bolesław Prus ciekawym wstępem potrafi wzbudzić zainteresowanie książką. Jednak powieść zawiera dużo błędów, dlatego nie może być źródłem historycznym. Faraoni Ramzes XII i jego syn Ramzes XIII to postacie fikcyjne. Według mnie Ramzes XIII i jego żydowska nałożnica Sara (oraz niektórzy inni bohaterowie) są jakby wyrwani ze współczesności (czyli z wieków od XIX do XXI naszej...

To bez wątpienia rewelacyjna książka. Choć przeczytałem ją dopiero teraz, a nie w szkole, to wcale tego nie żałuję. Książkę tę powinien czytać człowiek dojrzały, który co nieco już wie o świecie. Nie chodzi mi tutaj o realia starożytnego Egiptu (chociaż są równie ciekawe),tylko o zawiłości relacji międzyludzkich. Bo oto Prus stworzył powieść ponadczasową, a osadzenie jej wśród piramid i Nilu nadało występującym w niej postaciom odpowiednich rysów charakterystycznych i społecznych. Żeby nie przynudzać przybliżeniem treści i nie zdradzać ciekawym czytelnikom fabuły stwierdzę jedynie, że głównym motywem tej książki jest walka o schedę i władzę po ustępującym faraonie Ramzesie XII. Występują dwa stronnictwa. Pierwszym jest rodowity następca Ramzes XIII wraz z wojskiem, które w mojej opinii jest uosobieniem podejścia do życia na zasadzie przebojowości i charyzmy. Drugim stronnictwem jest kasta kapłańska na czele z arcykapłanem Herhorem, która w teorii ma przedstawiać podejście od strony mądrości. I tutaj zawarte jest clue całej powieści. Obu tych stronnictw nie można jednoznacznie wychwalić lub potępić. Tutaj jest owy kunszt Prusa, który pokazuje, że w realizmie życiowym nic nie jest zazwyczaj czarno-białe. Choć powieść kończy się jednoznacznym zwycięstwem kasty kapłanów, to bardziej skupiłbym się na przyczynach porażki Ramzesa. Ramzes przegrał z bardzo trywialnego powodu - co winno być NAUKĄ i przestrogą dla wszystkich. Po prostu NIE DOCENIŁ swoich wrogów. Władza, którą otrzymał jako spadkobierca tak go zaślepiła, że po prostu przestał myśleć rozsądnie. Bagatelizował wiele "czerwonych lampek", a rozwiązania zazwyczaj zrzucał na karb przymusu, który jego majestat winien wytworzyć wśród jego wrogów. W książce mamy również starcie pod względem charakterologicznym. Ramzes, który jest kobieciarzem i dumnym człowiekiem, a w życiu kieruje się porywczością i nieprzemyślanym działaniem musi przecież ulec przed rozsądkiem, wyrachowanym działaniem i mądrością Herhora. Stąd też winna płynąć dla czytelników nauka.
Reasumując - polecam tę książkę wszystkim rozsądnym czytelnikom. Naprawdę można z niej wiele wynieść. Pokusiłbym się nawet o stwierdzenie, że ta książka to studium nad polityką walki o władzę. Myślę, że miłośnicy starożytnego Egiptu również znajdą w tej książce coś dla siebie, choć nie jestem pewny czy przekazane przez autora szczegóły historyczne czy architektoniczne są realne. Warto sięgać po książki naszych polskich klasyków. Nie kierujmy się jedynie przeświadczeniem wyniesionym ze szkoły, że ta twórczość to nudy. Nic z tych rzeczy. Ta książka, jak i wiele innych publikacji Prusa, jest bardzo wartościowa.

To bez wątpienia rewelacyjna książka. Choć przeczytałem ją dopiero teraz, a nie w szkole, to wcale tego nie żałuję. Książkę tę powinien czytać człowiek dojrzały, który co nieco już wie o świecie. Nie chodzi mi tutaj o realia starożytnego Egiptu (chociaż są równie ciekawe),tylko o zawiłości relacji międzyludzkich. Bo oto Prus stworzył powieść ponadczasową, a osadzenie jej...

Dla mnie njalepsza powieść Prusa. Czytało się jakby napisał ktoś współcześnie.

Dla mnie njalepsza powieść Prusa. Czytało się jakby napisał ktoś współcześnie.

Bardzo fajna książka

Bardzo fajna książka

Faraon zaskoczył mnie raczej pozytywnie. Czytałam opinie, równiez czytelników, i miałam inne wyobrażenie o tej powieści. Na samym początku zderzyłam się z dość szczegółowym opisem Egiptu co mnie troszeczkę zniechęciło i myślałam, że nie przebrnę do końca. Jednak już od pierwszych akcji w książce wciągnęłam się bardzo. To prawda treść jest bardzo rozbudowana, ale nie zgadzam się z opiniami, iż liczna postaci nie pozwala ich wszystkich spamiętać. Problem ten miałam raczej przy Lalce. Mnie zadziwila znajomość kultury egipskiej z jednoczesnym wpłata iem współczesnej wiedzy o Egipcie, ze spojrzeniem na niego z perspektywy przeszło 6 wieków. Postacie są zazwyczaj jednoznaczne, ale narracja potrafi się radykalnie zmieniać, o stanie kapłańskie np. raz przedstawiany jest jako samolubny, skąpy stan, a później jako nie do równanie mądry i inteligentny. Każe czytelników kibicować faraonowi a później jakby przyznawać rację kapłani. To wszystko wśród intrygi i złożoność zdarzeń. To wszystko czyni powieść bardzo interesująca. Minusem jest kwadratowosc niektórych zdarzeń, zbytnie ułatwienie akcji, oraz długie opisy cześci oddawanej bogom i zwyczajów im należnych.

Faraon zaskoczył mnie raczej pozytywnie. Czytałam opinie, równiez czytelników, i miałam inne wyobrażenie o tej powieści. Na samym początku zderzyłam się z dość szczegółowym opisem Egiptu co mnie troszeczkę zniechęciło i myślałam, że nie przebrnę do końca. Jednak już od pierwszych akcji w książce wciągnęłam się bardzo. To prawda treść jest bardzo rozbudowana, ale nie...

Jest to książka dla młodego człowieka, który uczy się władać nad swoimi popędliwościami. Młody Faraon, omija kastę kapłanów, postępuje wbrew tradycji i przysparza mu to nie mała problemów. Mnie ta książka nauczyła wstrzemięźliwości wobec ludzi Kościoła. Czy chcemy czy nie, to oni dysponują czymś pewnym, w całym kalejdoskopie pytań i dążeń. Polecam również film Kawalerowicza. To było wielkie przedsięwzięcie, całkowicie udane.

Jest to książka dla młodego człowieka, który uczy się władać nad swoimi popędliwościami. Młody Faraon, omija kastę kapłanów, postępuje wbrew tradycji i przysparza mu to nie mała problemów. Mnie ta książka nauczyła wstrzemięźliwości wobec ludzi Kościoła. Czy chcemy czy nie, to oni dysponują czymś pewnym, w całym kalejdoskopie pytań i dążeń. Polecam również film...

Książka o władzy, polityce, relacjach społecznych, zależnościach.

Następca Tronu, młody książę Ramzes poznaje tajniki rządzenia Państwem.

Doskonała książka historyczna z bardzo dużym walorem edukacyjnym i poznawczym. Świetnie przedstawione sylwetki bohaterów. Genialnie przedstawione powiązania między różnymi grupami społecznymi.

W mojej opinii jedna z najlepszych powieści historycznych jakie napisano. Zdecydowanie 10 na 10.

Książka o władzy, polityce, relacjach społecznych, zależnościach.

Następca Tronu, młody książę Ramzes poznaje tajniki rządzenia Państwem.

Doskonała książka historyczna z bardzo dużym walorem edukacyjnym i poznawczym. Świetnie przedstawione sylwetki bohaterów. Genialnie przedstawione powiązania między różnymi grupami społecznymi.

W mojej opinii jedna z najlepszych...

Gra o tron w Starożytnym Egipcie.
Podoba mi się kreacja młodego następcy jako postaci myślącej, która zmienia zdanie, zastanawia się, próbuje zrozumieć otaczającą rzeczywistość. Bardzo ciekawe refleksje na temat państwa, wiary, wiedzy, władzy i historii. To wszystko podlane jest niestety trochę zbyt gęstym sosem opisów i encyklopedycznej (lecz z omyłkami i nieścisłościami) wiedzy o Egipcie, które nieco odciągają od pełnej knowań, intryg i podstępów opowieści.

Gra o tron w Starożytnym Egipcie.
Podoba mi się kreacja młodego następcy jako postaci myślącej, która zmienia zdanie, zastanawia się, próbuje zrozumieć otaczającą rzeczywistość. Bardzo ciekawe refleksje na temat państwa, wiary, wiedzy, władzy i historii. To wszystko podlane jest niestety trochę zbyt gęstym sosem opisów i encyklopedycznej (lecz z omyłkami i nieścisłościami)...

Genialna książka o mechanizmach działania władzy w starożytnym Egipcie (Ramzesów było 11 - Ramzes XII i Ramzes XIII to postacie fikcyjne). Żałuje, że tak późno ją przeczytałem.

Genialna książka o mechanizmach działania władzy w starożytnym Egipcie (Ramzesów było 11 - Ramzes XII i Ramzes XIII to postacie fikcyjne). Żałuje, że tak późno ją przeczytałem.